RzOMU. İlk piyasaya sürülme tarihi 25 Nisan 2017Tür Macera OyunuGeliştirici Giant SparrowÖdüller Oyun Dalında BAFTA Oyun Ödülü, The Game Award for Best NarrativePlatformlar PlayStation 4, Microsoft Windows, Xbox OneGiant Sparrow'un 2017 yılında çıkan walking simulator-adventure oyunu. Çıktığı yıl BAFTA'da "The Game Award for Best Narrative" ödülüne layık görüldü. Ayrıca BAFTA'da 7 ayrı daha ödüle aday gösterilmişti...Oyunda Edith Finch'in gözünden, Finch ailesi üyelerinin başına gelen olaylar anlatılıyor. Süre olarak 2,5-3 saatlik bir oyun. Bana göre çıktıüı yıl itibarı ile o yılın en sağlam oyunlarından birisiydi ki; çoğu oyun eleştirmeninin görüşü de bu yöndeydi. Klasik walking simulator oyun anlayışına zengin hikaye içeriğini kazandırmış göre aile bağlarının, yaşadığınız evde sizden önce yaşayan aile fertlerinin anılarının, sizin bu evde yaşadığınız anılar, aile içi ilişkiler açısından mükemmel bir anlatıma sahip. Oyun her şeyden önce her biri nevi şahsına münhasır olan Finch ailesi bireylerinin kimisinin o kısacık ömürlerinde ne kadar dolu dolu yaşadıklarını, aslında uzun bir ömrün değil de, dolu bir hayatın ne kadar önemli olduğunun güzellemesi bence. Evin kendisi bile yaşayan bir canlıymış gibi hissettiriyor kendisini. Fikir vermesi açısından bazı yönlerden yaptığı eleştirilere katılmasam da, IGN Türkiye editörü Burak Başar'ın incelemesini aşağıya VİDEOSUIGN TÜRKİYE İNCELEMESİ - BURAK BAŞAR 28/04/2017quoteEdith Finch adlı bir genç kızı birinci şahıs kamerasından kontrol ettiğimiz oyun, Edith’in yıllar önce annesiyle beraber terk ettiği eve dönüşüyle başlıyor. Elinde kendi yazdığı günlük ve annesinden aldığı, hangi kilidi açtığı bilinmeyen bir anahtar ile karanlık bir ormanda, hiç susmayan rüzgarın sesiyle, yıllar önceki haliyle yerinde duran eve doğru yürümeye başladığınızda, Edith sesli düşünceleriyle hikayeyi anlatmaya başlıyor. Yüzyılı aşkın süre Finch Ailesi’ne ev sahipliği yapmış garip, yapısal olarak da ilginç duran bu ev bütün oyunun geçtiği ana mekan. Oyunun başında, neredeyse hepsi Edith daha doğmadan önce ölmüş ev sakinlerinin odalarının kapıları kilitli durumda. Edith ile amacınız, bütün evi labirent gibi kaplayan gizli geçitler aracılığıyla bu odalara girmek ve özel bir eşyaya dokunup, günlüğün soyağacı kısmındaki isimlerin aslında kim olduklarını öğrenmek ve son hikayelerini onların gözünden tekrar tecrübe etmek. Kim olduklarını diyorum çünkü Edith yaptığı yorumlarla geçmişine dair neredeyse hiçbir şey bilmediğini büyük-büyük babasının, kardeşlerinin, dayılarının ve biraz daha uzak akrabalarının hikayelerini öğrenmek için odalarına girmeniz gerektiğini söylemiştim. Her bir oda ince ayrıntılarına kadar düşünülüp, birazdan anlatacağı hikayenin ruhunu taşıyacak şekilde yaratılmış. İçinde yaşayan sakinleri öldüğü günden bu yana mühürlenmiş odalar, henüz kapatılıp gidilmiş gibi taze duruyor. Hiçbiri birbirine benzemeyen hikayeler ile Edith atalarına dair merak ettiği sorulara cevaplar alırken, sormayı akıl edemediklerinin cevaplarını da buluyor. Oyunun en vurucu olmasını beklediğimiz nokta elbette bu hikayeler oluyor. Hepsinin tek bir ortak noktası var ölüm. Sadece ölüm. Ölü geçmişe yaptığınız yolculuk size insanların yaşamlarından dakikalar sunarken nihayetinde varması gereken yere varıyor. Bu insanların kim olduklarına dair bir şeyler öğreniyorsunuz lakin en sert kısmı, nasıl öldüklerinin genellikle bir peri masalı gibi anlatılıyor oluşu. Yapımcı, ölümü hiçbir zaman ölüm olarak göstermiyor. Masallardaki gibi göklere yükselmek, yağmura dönüşmek gibi yollara başvurarak bazen aslında hikayenin nasıl bittiğinden çok neden bittiği sorusuna kafa yormanızı sağlıyor. Burada problem şu Anlatımda kullanılan semboller, insanlara basit kelimelerle anlatılabilecek sıradan bir hikayeyi atmosfer ve müzik aracılığıyla sahte bir kompleks etiketi altına saklıyor. İlk başta insanı şaşırtabildiği doğru; fakat üzerine düşünüldüğünde biraz önce tecrübe edilenlerin abartıldığı kadar olmadığını çok rahat fark süresi sakin bir şekilde oynandığında iki-üç saat sürüyor. Gone Home’daki gibi çözmeniz gereken bulmacalar yok veya Firewatch’taki gibi seçeceğiniz diyaloglarla değişen bir atmosfer yok. Hatta karanlık dünyası Everybody's Gone to the Rapture’un rengarenk kentinin yanında sönük bile kalıyor. 10-15 dakikayı geçmeyen hikayeleri yaşadıktan sonra tek yapmanız gereken hemen bulabileceğiniz gizli bir geçitle diğer odaya geçip yeni hikayeye başlamak kaynaklı problemlerin yanında teknik sıkıntılar da mevcut. Finch’lerin evine giriş bile yapmadan fps düşüşleri yaşamaya başlıyorsunuz. Evin içinde odadan odaya geçerken donmalar, birkaç saniyeden uzun süren yükleme ekranları mevcut. Oyun, giderek moda haline gelen 60 fps olayını bırakın, sabit 30 fps yakalamayı daha başaramıyor. Fakat müzikler... İşte bu konuda olumsuz hiçbir şey yazmayacağım. Oyun şimdiye kadar dinlediğim en iyi soundtracklerden birine sahip. Loş duvarlar veya tik-tak vuran bir saat... Bu oyuna atmosferi ekleyen şey ne diyalogları ne de hikayesi. En büyük etken kesinlikle müzikler. Bir PlayStation klasiği Journey’in müziklerinden bu yana her bir parçasıyla bu denli etkili, insana kendisini hissettiren bir dünyaya adımımı Remains of Edith Finch, incelikle işlenmiş ayrıntılı dünyası ile sihir dolu bir eve giriş yapıyormuş gibi hissetmenize yol açıyor. Fakat bitirdiğinizde, sanki gerçek biriyle tanışmışsınız ve o kişiyle bu yolculuğu gerçekten yapmışsınız duygusunu vermekten çok uzak kalıyor. Üzülerek söylemem gerekiyor, What Remains of Edith Finch anlatılmak istenen ile oyuncunun bilinçaltı çakışmadığı sürece biraz eğlenerek güzel bir yolculuk yapabileceğiniz, harikulade müziklerle sizi birkaç saat meditatif kılacak, sonunda uzun süre hatırlayabileceğiniz bir oyun deneyimi FAZLA VİDEO...IGN Review ilgimi çeken oyunlardan biri kesinlikle. fakat oynanış süresi 2 saat civarında olan bir oyun için 30 tl indirimli fiyatı bana göre hala yüksek. iyi bir indirim yakalarsam alacağım. Bence alacağınız keyfi süre-para kıskacı altında ezmeyin. Sonuçta düşse 5-10 lira daha düşer bir yıllık süre zarfında. Sevdiğiniz bir türse alıp, oynamanız öneririm. Konu güncellenmiştir, hazır indirim varken oynamayan kalmasın bu şaheseri... İndirimi kaçırdık ama bir dahaki indirimde alacağım çok övülen bir oyun. PS Plus Mayıs 2019 oyunu olarak açıklandı. Plus için verildi ama önemli ödüller almış ve oynayanlarca begenilmis harika bir oyunu beğenmeyenler var. Hayretle izliyorum... Bu oyun çok garipti ve ben baya beğenmiştim. Plus'ı olanlar denesinler kesinlikle. PS Plus için indirmeye açıldı. Yeni bitirdim. Mükemmel oyunmuş, tavsiye edilir. What Remains of Edith Finch - Your New Favourite GamePlayStation AccessyoutubeIt's Dave's first ever time playing one of Rob's favourite games - What Remains of Edith Finch! What will Dave think of the experience as he relives the memories of a cursed family? He's playing through the entire game in one sitting, so join us to see how he gets on. PlayStation Access brings you the latest PlayStation news, features and gameplay every week, giving you unprecedented access to the biggest titles on PlayStation. Subscribe now to ensure you never miss out All music featured courtesy of We use AverMedia's live Gamer Pro for PS4 and PS5 capture and streaming. Want more? Ash's Twitter Rosie's Twitter Rob's Twitter Dave's Twitter Nath's Twitter What Remains of Edith Finch Yeni Nesil Konsollar için DerecelendirildiGiant Sparrow tarafından geliştirilen ve Annapurna Interactive tarafından 2017 yılında yayınlanan zengin hikayeye sahip keşif oyunu What Remains of Edith Finch, Tayvan Oyun Derecelendirme kurulu tarafından PlayStation 5 ve Xbox Series XS için derecelendirildi. What Remains of Edith Finch şu ana kadar ilk kez PS5 ve Xbox Series XS için derecelendirildi. Resmi bir yeni nesil duyurusu henüz Remains of Edith Finch birinci şahıs bir keşif oyunu olarak karşımıza çıkıyor. 2017'de İngiliz Akademi Oyunları kapsamında En İyi Oyun Ödülü'nü kazandı. Bunun yanı sıra 2017'deki The Game Awards'da ve 2018'deki Game Developers Choice Awards'da En İyi Hikaye anlatımına sahip oyun kategorisinde ilk sırada yer aldı. 2017'de PlayStation 4, Xbox One ve PC için piyasaya sürülen oyun 2019'da Nintendo Switch ve 2021'de iOS için çıkış Sayfaya Git Sayfa Contents The Intro The Game The Replay The Verdict The Intro Title What Remains of Edith Finch Release year 2017 Developed by Giant Sparrow Genre Walking simulator Platform replayed on PC Lasting. I can’t remember how I acquired What Remains of Edith Finch. I can’t remember why I even wanted to play this game. What I will always remember is the lasting impact this short, walking simulator experience has had on me. Why would the story of Edith Finch, a 17-year-old girl returning to her family home for the first time in seven years, have such an impact on me as a gamer? That is exactly what I intend to find out. The journey begins on a ferry to the Finch Family Home… The Game I debated how to classify What Remains of Edith Finch. I thought about calling it a walking simulator/adventure game. But then I dropped the adventure game label, as I feel it is used as a catch-all term for story-driven games that are a bit hard to classify. Like this one. This game takes you through a linear story, so to me it’s more interactive fiction; the narrative drives this, and the gameplay elements are secondary. But I don’t want to get too stuck into classifications here. For this game, it’s only useful to know as an indicator of whether or not you might like to try it. If you’re not into walking simulators or games with limited meaningful interaction, it won’t be for you. No getting around it—there’s a lot of walking. I surprised myself with this game, as I’m not a huge walking simulator fan. Games that I’d classify as such that I’d played prior to playing What Remains of Edith Finch are The Stanley Parable 2013 and The Vanishing of Ethan Carter 2014. Both were enjoyable experiences for me, but did not have as strong a lasting impact. However, the fact I’d played those two other games is a reason I can point to as leading me towards playing What Remains of Edith Finch. That, or possibly I saw it recommended online. However this game found me, it was definitely fortuitous. Edith narrates her story through her diary. You join 17-year-old Edith Finch as she sits aboard a ferry, taking her to Orcas Island off the coast of Washington state, where her family home sits. She has not been back for seven years. On the ferry home What unfolds is Edith exploring her house in first-person mode, and uncovering the secrets of her family tree. Edith’s family tree Most of the house had been locked away, so growing up, Edith never knew much about her family history. Edith is part of the fourth generation of the Finch Family to have lived in this house. Upon arrival, she starts uncovering the hidden entrances to each family member’s bedroom, and then the secrets start revealing themselves. Discovering the family secrets through secret passages. Edith finds that upon entering these bedrooms, they have all been preserved; left the same as the day they were last occupied. They also have shrines left to their previous owners. Each family member is enshrined upon their death. You see, the Finch Family has a curse. They have all died, all under mysterious and random circumstances, and Edith is the last remaining member alive. This becomes Edith’s journey. She is trying to learn about her family’s history with this death curse, and more importantly, whether it will be coming for her as well. Each room or area of the house Edith explores becomes a vignette of the death of each member of her family, spanning four generations over more than a hundred years. Each vignette is played out in unique ways, with no two being the same. Sometimes you have control during these, and other times it’s more passive. It can be quite a simple experience, like using a stereoscope View-Master Hey! A View-Master! To quite a complex, interactive experience, like controlling Edith’s brother as he simultaneously works his mundane day job using the right analog stick on a controller, and lives in his fantasy world using the left analog stick. Navigating a labyrinth on the left, slicing salmon on the right. Edith narrates this journey through the Finch House, with her words appearing on-screen like subtitles. But these subtitles are part of the game. At times you interact with them, like in one scene where you are flying a kite. Interacting with the subtitles with a kite. At other times, the subtitles interact with the scene itself. For example, there is a time they trail off, leading you in the direction you must go. Note the yellow trail of subtitles on the left. Follow them! Sometimes, the subtitles are even part of the scene. For example, one vignette is a comic book reading. An interactive comic book The words are important—you’re being told a story after all. They become one with the house, and as such, it’s impossible to separate the stories from the house. Only by exploring and uncovering the secrets of the house can Edith learn about her family and their tragic deaths. Peeping into the house… And with that, it’s now time to see if I can discover what it is about this game that has had such an impact on me. The Replay A quick note to say that there will be spoilers in this section. You join Edith as she sits on a ferry, on her way to the island where her family home sits. It’s here she looks at her diary for the first time. Edith has started writing this diary for someone, initially apologising to the reader that not a lot of what will follow is going to make a lot of sense. Indeed, it may never make sense… It doesn’t take long until Edith mentions the house. As becomes evident only as you play the game, the house is central to the story; it’s an entity in its own right. First glimpse of the Finch House You begin walking to the house, which provides the opportunity to set the scene with Edith narrating some of the background. It’s an ominous beginning. You learn that Edith hasn’t been back to the house since her brother’s funeral seven years ago, and also that the house has been abandoned since then. Edith’s mother had also left Edith a key in her will, but not telling her what it unlocked. A mysterious key Edith has inherited this house being the last remaining Finch, but never intended to return. It’s only now that she has questions about her family, does she turn to the house for answers. I enjoy replaying the approach to the house. I know the mysteries and secrets it holds, and even though I know them now, I still have a feeling of anticipation before entering. You can feel the apprehension Edith is experiencing as she approaches, as she never wanted to return, and states that the house always made her uncomfortable—she was scared of the house. Ominous beginnings The game quickly takes on a superstitious feel, with Edith sensing that the house has been waiting for her. If you’d like a quick look at this game in action, here are the first six minutes, showing Edith approaching the house As you enter the house with Edith, you find a house very much left in a state of abandonment. Edith feels like she’s home, but with no family—only memories of one. Memories of a family I still have a sense of wonder coming into the house. There’s a lot to explore, and more questions than answers at this stage. You learn that after Edith’s brother disappeared, her mother sealed the bedrooms. However, Edith’s great-grandmother Edie drilled peepholes in retaliation. Reflecting on this, there’s this conflict between Edith’s mother and Edie her mother wants to protect Edith, while Edie doesn’t want to hide anything from Edith. There’s this acceptance from Edie of the death curse, where Edith’s mother perhaps wants to pretend it’s not there and not worry Edith. It’s only at the time of her own death, does she provide Edith with the mysterious key, almost inviting her back to the house. The story is very quickly established. Now it’s time to investigate the death curse. One of the many peepholes in the house One room remained unsealed, and this is where Edith discovers her first secret passage. The journey of discovery begins. Edith ends up in her great aunt Molly’s room. She lived from 1937 to 1947, and reading her diary of her last night, she knew she was going to die. It’s an unusual experience, as you become Molly after she’s been locked in her room without having dinner on that fateful night. She eats what she can find in her room old gerbil food, toothpaste, and ornamental berries. She then hallucinates, and she becomes a cat hunting a bird, an eagle hunting rabbits, a shark hunting a seal, and finally a kraken-type sea monster hunting sailors on a boat. Molly eating some fake berries. It’s an incredibly strange tale, mixing childhood imagination with a sense of dread. As Edith finishes one exploration of a bedroom shrine, she continues finding pathways and passages around the house to find entrances to other rooms. As mentioned, each vignette plays out differently from a gameplay perspective. As you explore, you pick up on the history of the house, particularly in Edie’s room. Family photos and hand molds The unusual death of Sven—the builder of the Finch House This is an old house. With many secrets. Stereoscope image of the early beginnings of the Finch Family moving to America. By this stage, it’s clear there’s something strange going on with the mysterious deaths. You go from one strange story to the next. I started thinking about the inevitability of it all. I started thinking about the sadness of it all. The stories about the children are particularly touching. There are sad reminders around the house that highlight these deaths. For example, there’s a height chart for twins on the back of a door, where one stops, and the other continues. A sad reminder left showing that one twin died young. The most tragic tale was the story of Edith’s infant uncle Gregory drowning in a bathtub before his second birthday. Gregory’s father regrets calling, and therefore distracting his wife from bathing Gregory. As with other child deaths, there is this contrast of childhood wonder and happiness with impending tragedy. You control Gregory as he plays with toys in the bathtub, like you controlled Molly as she hunted imaginary prey, and like with Calvin as he swings. Molly imagining she’s an eagle hunting rabbits. Calvin is determined to fly—by spinning the swing completely around. As we’ve already seen, the uniqueness of the gameplay during each vignette is incredible. On my first playthrough, I never knew what to expect next; and on subsequent playthroughs, I still enjoy each experience. It’s not the actual gameplay, but the variation, the visuals, and the narration. All of these together make such a memorable experience. An interactive comic book Living in a bunker, performing routine tasks. Taking photos—with a tragic ending There’s also a section walking through the family graveyard, just outside the house. A statue of Odin Finch, the patriarch who tried to escape the curse by relocating from Norway to America. The graveyard experience reinforces that this story is all about death, and also the different perspectives between Edith’s mother and Edie. Further, the old house out in the ocean is always visible, a constant reminder of the curse. The semi-submerged remains of the original Finch House As Edith climbs higher in the house, she moves into her own immediate family’s stories. You can experience the memories of Edith’s childhood. Again, there’s this sadness that surrounds the exploration, as you know this apparent happiness didn’t last. A long-neglected childhood garden The homeschool Edith attended with her brother. Edith’s brother Milton disappeared when she was four, and was never found. There are missing posters scattered all around the house. Milton’s disappearance was the catalyst for Edith’s mother sealing the bedrooms in the house; she was afraid of what Milton may have discovered in the house. Milton’s flipbook documenting his disappearance. Edith’s other brother Lewis, as a recovering addict, becomes more and more detached from the real world. He creates his own fantasy world, and this takes over and becomes his new reality. As mentioned earlier, his tale is told as you simultaneously perform his mundane job deheading fish and live in his fantasy world. In the beginning, the fantasy world is a small part of this reality… This sequence is fantastically done. The narration is done by Lewis’ psychiatrist, as Edith is reading her letter to Edith’s mother. She’s explaining what happened up to the point where Lewis took his own life. The sad tale of Lewis and his withdrawal from reality. As you play this out, the fantasy world gradually takes over more and more of the screen, symbolising his losing touch with reality. …towards the end, the fantasy world has all but taken over his reality. Lewis’ death was the breaking point for Edith’s mother, deciding she was leaving the house with Edie and Edith. Edith’s mother makes a hasty exit from the Finch House. Perhaps she didn’t want to take anything with her… We finally get to Edith’s story. During this playthrough, I’ve felt the opposition between Edie and Edith’s mother—the former understands and accepts; the latter tries to protect and escape. And I see Edith in the middle of these two extremes. Near the end, she says she wanted to stay, but understands why they left. Edith’s room, where she concludes her tale. Despite there being so much death in the family, as I drew nearer to the end of this story once again, I came to a realisation there was a constant happiness throughout. The house is full of good memories of lives lived, be they short or long. This contrasts with the ending, where the three remaining Finches end the history of the house in conflict. Edie refuses to leave the house, and Edith and her mother depart without her. Last view of Edie, as Edith’s mother escapes the house. Soon, Edith is the last Finch alive. I will leave it there, not spoiling the ending sequence for those that haven’t played it. Ultimately, Edith ends her diary with a message of hope. The Verdict As I started this replay, I wanted to discover why this game has had such an impact on me as a gamer. Did I achieve this? Not quite. Like the mystery of the death curse and the Finch House, perhaps my connection with this game will remain a mystery too. Like your favourite movies or novels, each time you watch or read them, you might notice something you never noticed before. I feel a bit like that with this, my third playthrough of the game. I picked up on more of the conflict between Edie and Edith’s mother, and seeing Edith in the middle of this. I also began to interpret the house as its own entity. Or more accurately perhaps, a projected entity by members of the Finch family. It’s just a house, right? But the lives and deaths of the Finches become intertwined with the house—meaning the memories are locked literally and figuratively within it. The secrets are everywhere, waiting to be found. But understood? Perhaps not. But is this search for a deeper understanding what draws me in? I know that playing this for the third time, I still couldn’t put it down until I had finished it. It’s an idea I hadn’t considered until now, that I keep getting pulled back in to discover more and more with each play. The obvious attractions are in the visuals and the gameplay. The house is incredibly detailed, and looks stunning inside and out. It’s a joy to explore and uncover the secret passages. And the gameplay is varied and imaginative, as you’ve seen from some of the images above. I’m also attracted to the story. It’s a sad, mysterious tale. It’s not normal. It’s not a grand sweeping adventure story, or a colossal good versus evil struggle. It’s a story about a seemingly normal family, cursed with endless tragedy. Is the curse a myth? Edith had obviously been wondering since a young age. Above is a school project she did. Early on, you know where this is heading, but you want to know how it gets there. This story will not have a happy ending. Edith was not discovering anything other than confirmation that she was going to die. Edith has grown up with death. I think there was a sense of morbid curiosity the first time I played this. Once you know each vignette is going to end in death and often through tragic accidents, you become very curious to see how it’s going to happen each time. After completing this game, I considered how we view short films and short stories as forms of art. Viewing this game as a combination of the two forms of media, I cannot help but see this as anything but art. I’ve never been a strong proponent of games as art, only as I have never really given it much thought. But this game makes me consider this point of view more than any other game I’ve played. I can only conclude then, that it is a combination of the above which made, and continues to make, this game so appealing to me. But I don’t think I quite completed my journey of discovery this time around. Perhaps future playthroughs will help. I mentioned above that it may in fact remain a mystery to me… …locked away in that house. Thanks for reading! Be sure to check out some great headphone deals with Audeze, as well as some great gaming deals with Fanatical, and Eneba. And don’t forget to check blogs for more content! Selamlar! Nasılsınız, afiyette misiniz? Oddmar yazısının üstüne arayı daha fazla soğutmamak adına sizler için yeni bir oyun avladım. GRIS’i, indirim Devam Selam! Bugün sizlere bir sevgi hikayesi anlatacağım. Hayır, anlatacağım hikaye bir “aşk hikayesi” değil. Bir insanın canından çok sevdiği için Devam Selamlar! Bir süredir sessiz olmamı mazur görün, avlayacak bir av bulmak bazen zor bir iş olabiliyor. Bugün çıktığı zamandan bu Devam Selamlar! Fark ettim ki uzun zamandır aksiyon dolu bir oyun paylaşmamıştım sizlerle. Bugün tüm aksiyon ihtiyacınızı giderecek bir oyun ile Devam Merhabalar! Facebook sayfamdan da duyurduğum üzere 1 haftalık zorunlu bir tatile girmiştim. Malum, finaller bir anda bastırınca önceliği okula vermek durumunda Devam Yeni bir gün, yeni bir Indie oyunla karşınızdayım. Bugün ki konuğumuz çıktığı zaman olay olan, oynayan neredeyse herkesin beğenisini kazanmış Devam Merhabalar! Bir süredir yoktum buralarda biliyorum, Facebook üzerinden sebebini paylaşmıştım ancak bu kadar sessizlik yeter biraz konuşma vakti. Öncelikle belki merak edeniniz olacaktır Devam Oyun dünyası, eğlence dünyasının büyük bir parçası olduğu günden beri ikisi de ayrılmaz birer ikili oldu. Önceleri bir döneme damga Devam Eğer İskandinav mitolojisine ilgi duyan biriyseniz bugün sizin gününüz, çünkü bugün blogumuza konuk olan Jotun tamda bu ilginiz için yapılmış Devam Merhabalar, dün biraz risk alıp Hatred gibi şiddet dolu bir oyunu incelemiştim bugünse tam tersi bir biçimde ruhunuza dinginlik getirecek yegane oyunlardan Devam “an interactive experience that evokes what it feels like to have a moment of finding something beautiful, yet overwhelming.”IAN DALLAS Oyunun yaratıcı yönetmeni Ian Dallas, What Remains of Edith Finchin konseptini böyle tanımlıyor. What Remains of Edith Finch, 2017 yılında çıkışını yapan birinci şahıs bir keşif oyunu. Daha önceden The Unfinished Swanı yapan Giant Sparrow ekibi tarafından geliştirildi. The Game Awards 2017de Best Narrative ödülünü alan oyun, 2018 BAFTA Game Awards’ta Best Game’ ödülünü almıştır. Oyunu çıkışından 5 yıl sonra oynamak gibi bir hata yaptım. Bu oyunu oynamayan oyuncular için de daha fazla gecikmesinler diye ufak bir yazı yazmayı kendime görev edindim. Ne Anlatıyor Bu Oyun? Bu türdeki oyunlarda en önemli şey senaryo ve o senaryoyu oyuncuya nasıl anlattığınızdır. Çünkü elinizde oyuncuyu oyuna çekecek tek elementler onlardır. Oyunun ne anlattığına gelirsek; Hikayemiz Edith isimli genç bir kadının eski aile evine yaptığı bir ziyaretle başlıyor. Finch ailesinden sağ kalan tek kişi Edith. Kendisi tüm aile beraber yaşadıkları bu eve dönerek kendi geçmişini keşfetmek istiyor. Edith’in sesli anlatımıyla, günlüğüne yaptığı çizimlerle ve oyunun yazılı anlatımıyla Finch ailesinin hikayesini dinliyoruz. Bu eve nasıl geldiklerini, ailedeki insanların nasıl kişilikleri olduğunu ve neden bu hale geldiklerini dinliyoruz. Kısa oynanış süresine rağmen her karakterine farklı bir derinlik katmayı başarmış oyun. Oyundaki her hikayenin bir ortak noktası da ölüm. Bu yüzden de aslında oyunu oynayan herkesle çok rahat ortaklık kurabiliyor. Ailedeki herkesin ölüme giden yolculuğunu görüyoruz. Bu ölüm yolculuklar ise oldukça masalsı bir yolla aktarılıyor. Bunu sadece oyun yapmıyor, ailedeki bireyler de yapıyor. Karakterlerin nasıl öldüğünden çok onların psikolojisini anlatmakla uğraşıyor oyun. Bu ölümlerle dolu olan senaryosu da çok kuvvetli. Atmosferi de bir o kadar uyumlu anlatmak istediğine. Giderek gördüklerinizden daha çok etkileniyorsunuz. Her karakterin iç dünyasına dahil olmak onların ölümlerini daha da anlamlandırıyor. Bu masalsı anlatımıyla sizi ölümden uzaklaştırmaya çalışırken bir o kadar da ölüme yaklaştırıyor. Ölüm gerçeğine daha farklı bir noktadan bakmanıza, ölüm ve kader hakkında uzun uzun düşünmenize sebep oluyor. Farklı Bir Anlatım Temelinde bir yürüme simülatörü gibi gözükse de -ki bir bakıma da öyle aslında- oyuncuya her hikayeyle sunduğu farklı mekanikler oyunu türünden farklı kılıyor. Finch ailesindeki herkesin hikayesini farklı bir mekanikle, farklı bir anlatımla ve yer yer de farklı bir görsel elementle deneyimliyoruz. İşin güzel yanı bu mekanikler sadece farklılık olsun diye öylesine yapılmamış. Aksine her bir mekanik hikayesini dinlediğimiz kişinin karakterine göre yapılmış. Onlarla özdeşleşmiş bir bakıma. Gördüğümüz her kişinin hikayesini ne kadar o kişiye özel anlatabilirse o kadar anlatmış oyun. Bu tercih oyun içindeki deneyiminizi zirveye taşıyor ve sizi sürekli içine çekiyor. Çünkü bir sonraki kapıda, bir sonraki insanda farklı bir şey deneyimleyeceğinizi yalnızca farklı bir hikaye dinlemeyeceğinizi biliyorsunuz. Spoiler vermemek için mekaniklerin detayına girmeyeceğim. Sadece oyun kendi anlattığı hikayesinde sizi sıkmamak için elinden gelen her şeyi yapıyor. Oyunu Hissettirmek What Remains of Edith Finch, oyunu bitirdiğim dakikadan itibaren benim içim çok özel bir oyun oldu. Edith ve ailesinin hikayesi, yaşadıkları ve anıları ne kadar güzel anlatılabilirse o kadar güzel anlatılıyor. Eve yerleştirdiği dekorlarla her aile üyesi hakkında çok fazla şey söylüyor. Buruk bir gülümsemeyle oynadım tüm oyunu. Aklımda uzun süre kalacak bir aileyle tanıştım. Onları sırayla tanıdım, deneyimlerine ortak oldum bir nevi. Bana gerçek bir aileyi tanımışım hissini vermeyi başardı oyunda geçirdiğim 3 saatte. Yapımcı ekip oyuncularla yalnızca anlatı veya ölüm sekansı yoluyla iletişim kurmalarının gerekmediğini fark etmiş ve bu yüzden evin dekorlarına her karakterden bir parça eklemişler. Oyunun çok kısa bir oynanış süresi olmasına rağmen bu insanları daha çok tanımak istediğim için her yerin altını üstüne getirerek bu süreyi biraz uzattım. Ayrıca oyunda her hikaye tam olarak sonlanamıyor, daha doğrusu istediğiniz yanıtları her zaman alamayabiliyorsunuz. Aynı hayat gibi. İçinizde kalan o merak duygusuyla bir cevap arıyorsunuz sadece. Uzun süredir anlatımıyla beni bu kadar etkileyen bir oyun oynamamıştım. Çıktığı zaman oynamadığım için pişman olduğum oyunlardan kendisi. Oyun içinde kullanılan müzikler, seslendirmeler ve sanat yönetimiyle tam bir başyapıt olmuş. Oyunu oynarken o saf sanatı tamamen hissediyorsunuz. Oyundaki estetik kaygıyı görmezden gelmek mümkün değil. Oyun sektöründe yeri çok farklı olan bir oyun. Bir oyunu oynarken o oyun hakkında ne kadar uğraşıldığını, düşünüldüğünü hissetmek hep hoşuma giden bir şey olmuştur. Bu oyunun her saniyesinde bu duyguyu yaşadım. Aslında oyun hakkında bahsetmek istediğim çok fazla detay var ama bunları oyunun içindeyken sizin keşfetmenizin daha anlamlı olacağını düşünüyor ve sizi son sözlerime davet ediyorum. Son Söz Oynarken her saniyesine hayran olduğum bu oyunun her türden oyuncunun deneyimlemesi gerektiğini düşünüyorum. Oyunların sanat aktarımında en iyi yollardan biri olduğunu kanıtlayan oyunların arasında. Kendisi şu an Xbox Game Pass kütüphanesinde mevcut. Aynı zamanda zamanında PS Plus ve Epic Games ücretsiz olarak vermişti. Kütüphanelerinizi kontrol etmekte fayda var. Sizi çıkardığı ufak yolculukla güzel bir deneyim sunuyor ve uzun süre hatıralarınızda yer edinecek bir bir hikaye anlatıyor. Güzel bir oyun oynamak isteyen herkese gönül rahatlığıyla önerebileceğim bir oyun oldu kendisi. If we lived forever, maybe we’d have time to understand things. but as it is, I think best we can do is try to open our eyes, and appreciate how strange and brief all of this is.

what remains of edith finch hikayesi